هیچ پایانی وجود ندارد، این نگاتیوها هستند که محدود اند …
شاعری بی‌حوصله‌ام
حوصلهٔ غم ندارم
حوصلهٔ خوشی ندارم
شاعری بی‌حوصله‌ام
حوصلهٔ شعر ندارم
شعرِ بی‌حوصله دارم
ندارم ندارم
یک کاسهٔ پُر دارم
یک کاسهٔ بی‌حوصله
شاعری بی‌حوصله‌ام
شعرِ بی‌حوصله دارم
شعرِ بی‌غم
شعرِ بی‌مار
شعرِ بی‌آهنگ
…
حوصلهٔ شعر ندارد
شعرم
در این کلمات بادی جریان ندارد
آب نیست
خاک هم نیست
این کلمات در فضایی معلق‌اند
که به گذشته نمی‌رود
به آینده هم
این کلمات به تعبیری وجود نیز ندارند
چرا که چیزی داشتن مشخصه‌ی لحظه‌ای پیش از خود است و این لحظه در کلمات درک نمی‌شود
لااقل در این کلمات
آن‌ها را در بسته‌ای ویژه نگاه می‌دارم
تا نگاهم دارند
صبح‌ها روی بسته را دستمال می‌کشم
و شب‌ها از آن به عنوان بالشت استفاده می‌کنم
آن را همه جا می‌برم
معروف شده‌ام به حسین بسته‌ای
صد دانه واژه
بسته به بسته
یک جا نشسته
(و به دلایلی کاملن روشن)
تکان هم نمی‌خورد.
تصمیم گرفته‌ام هر روز یک شعر بگویم
و اگر خوب باشد
بگذارم این‌جا.
ولی از کجا معلوم
مثل همین شعر
تا همین‌جا
هیچ معلوم نکند چه خبرش است؟
از کجا معلوم
یک هو
همین‌جا تمام نشود؟
آمدم برخیزم
اما بلندی دست من نبود
پای من نبود
به زانوانم نمی‌رسید حتی
پس چه بود؟
شک کردم
شکم را تعریف کردم
برای احمد، یا روزبه
دو هفته گذشته است
تردید از من است (می‌شد شکم هم باشد، shekam)
اما من از او نیستم
الّا ذوالفقار
خیال‌های صومعه را
همۀ زنان بدکاره‌اند
برای شعری به این بلندی
که قصد سرودنش را دارم
نیاز به پستان‌هایی بزرگ است
و یک خانه
کدام کولی
لولی
بی این دو دوام می‌آورد؟
من خانه‌ام را
در پستان‌های تو فشار می‌دهم
و از من دور می‌شوند
کنمشان
این همه بادهای بی‌حاصل که می‌بینیم
ما همه‌ایم
نه خیال‌هایمان را حاصلی
نه بادهایمان را خیالی
خیال‌های صومه را
پایانِ
جست و جوی تابوت
شعری به این بلندی است
که قصد سرودنش را دارم.
إِنَّمَا یخْشَی اللّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ
پیامبری باش
پیامبری که فریاد نزند
انذار نکند
تبشیر ندهد
خودش را چس بکند
و پرچم کشورش هزار رنگ باشد
و روزها در چله‌نشینی‌هایش چنان گریه کند
که خداوند به جای متن برایش نقاشی بفرستد:
بیا این هم پرترۀ لخت
برو حال کن
و چیزی هم نمیخواهد بخوانی
خواندنی‌ها را برای دیگران فرستاده‌ام
تو رسول منی
محبوب منی
اینها را برایت فرستاده‌ام که حال کنی
دوستت دارم رسول عزیزم
چه گیس‌های درازی
سیاهی
چه چشم‌های خوشگلی
حیف نیست گریه کند اینها؟
بیا
بیا
این پرتره‌ها را ببین و حال کن
آخر من خدا هستم
من دوستت دارم
چرا از من می‌ترسی
چرا
آرام گریه کن
آرام
الان است که همۀ دنیا بفهمند
یک کلاغ
چهل کلاغ
بکنند
کلاغ هزار سال عمر می‌کند
و نقض انا الیه راجعون است
تو نباش رسول من
آرام باش
چه کار کرده‌ام من
بگو
من که دوستت دارم
تو که می‌دانی
آخر
چه می‌خواهی از جان ذات من؟
پرنده ترس ندارد
جلد که باشی
کسی بال‌هایت را قیچی نمی‌کند
جلد که باشی
جلد آبی
جلد قرمز
جلد پلاستیکی
شما هیچ می‌دانید چرا من به خودم هیچ زحمت نمی‌دهم؟
چون که هیچ شعری
تا ابد زیبا نیست.
داد زد: فرار کن!
و فرار
از دست من را کرد.
خواب میدیدم
تا کیلومترها
هیچ جنازه‌ای خوابش نبرده است
و پناه
هرگز به من نخواهد برد
و در
در من جایی نخواهد رفت.
(آه ای تشک‌های سرگردان!
اندکی به من آرامش بدهید.)
کسی سکوت زد: السّلام.
و نشانه‌های خون‌مردگی
و خفگی
بر گلوی من
آشکار را شروع کرد.
.Fin 